Een oud verhaal in deze Waterspiegel. Ik schreef bovenstaand opiniestuk in augustus 2008. Het gevoel slijt, maar zal waarschijnlijk nooit meer weggaan. Momenteel geniet ik van alle mooie sport tijdens de bizarre corona-Olympische Spelen in Tokio. Ook heb ik met bewondering en een brok in mijn keel gekeken naar de EO-serie ‘Meer dan goud’ https://www.eo.nl/programmas/meer-dan-goud (dikke tip om terug te kijken)
Met name de aflevering met Annemarie Verstappen raakte me. Ze was mijn kamergenoot tijdens de Wereldkampioenschappen in Equador in 1982. Daar werd Annemarie op 16-jarige leeftijd onverwacht wereldkampioen op de 200 meter vrijeslag. Wat een happening was dat. Het verhaal achter het goud van Annemarie bracht me terug naar die tijd. Een heel nostalgisch gevoel. Gevoelsmatig een eeuwigheid geleden. Zelf miste ik overigens de finale op de schoolslag en werd tiende.
Op het WK was ik dus, maar op de Olympische Spelen kwam ik nooit, helaas. Het was de sport, de grens was bereikt en zo hield het op een gegeven moment op. Het leven ging gewoon door, zoals altijd. Voor Annemarie, die enorm verdriet te verwerken kreeg, voor de andere oud-topsporters in de EO-serie, en voor mij. Ieder leeft zijn eigen leven, met een eigen pad, vol obstakels, geluk en verdriet, gebeurtenissen en ontwikkelingen. Sport is prachtig, slopend, leerzaam, verrijkend. Het échte leven is net zo.