Opeens zat ‘ie op ons terras. In een hoekje. Piepend. We hebben hem Elmo genoemd. Elmo zag er uit als een halve vogel zonder kont, met een warrig kapsel en een gedesoriënteerde blik in zijn kraaloogjes. Heel zielig. Zo’n piepklein vogeltje. Misschien was ‘ie aangevallen door een kat of een roofvogel. Miste hij een stuk van zijn staart, omdat die er afgebeten was. Of was ‘ie pardoes uit zijn nestje gekukeld? Of erger nog, uit het nest gewerkt met grote-vogel-ellebogen?
Zeer korte verhalen, ik ben er fan van. Daarom is het best wel stom dat ik me nooit eerder verdiept heb in schrijver A.L.Snijders, pseudoniem van Peter Cornelis Müller. Hij overleed op 83-jarige leeftijd op 7 juni 2021. A.L. Snijders was de bedenker van het literaire genre, het ‘zeer korte verhaal’ (ZKV).
Inspiratie is een raar ding. Soms is het in geen velden of wegen te vinden, zelfs als je er naarstig naar op zoek bent. Op andere momenten komt het uit zomaar de lucht vallen. Bom, daar heb je het. Haarscherp en helder. Ik vind inspiratie vooral een supergrappig ding (is het een ding?) Ik zie inspiratie als een energie die uitdaagt om iets nieuws te creëren. Op een of andere manier ben ik er steeds naar op zoek. Om weer iets nieuws te creëren.
Mijn familie in Haarlem, waar ik ben geboren en getogen, ziet het zo: Ik woon nu op het platteland, in een dorpje in het Oosten. Ze reageren soms van: ‘Daar waar jij woont hè, in de Achterhoek, toch?’ ‘Of nee, woon je niet in Twente…??? Ik moet er om glimlachen.
Ali B. roept, met zijn hoofd voor de camera: ‘leven we gisteren?’
‘Nee! ‘, roepen de kinderen.
‘Leven we morgen?’
‘Neeee!’
‘Leven we nu?’
‘JAAAA! Nu, nu, nu!’
The Voice Kids schreeuwen het uit: ‘Nu, nu, nu!’