Stel, je bent 95 jaar en begint te dementeren. Je kookt ’s ochtends water voor een kopje thee.
Saharazand. Het komt er aan, zeggen ze. Zuidenwind blaast Saharazand naar Nederland. Het stof zorgt voor extra breking en verstrooiing van het licht. Da’s mooi. Krijg je kleurrijke zonsopkomsten en zonsondergangen te zien. Als je kijkt tenminste.
Tegelijkertijd. Wat een irritant woord is dat aan het worden. Ik vind het woord tegelijkertijd niet meer leuk. En tegelijkertijd komt het woord tegelijkertijd steeds vaker langs.
Meten, meten, meten. Kijkcijfers. Cito-scores. Ranglijst. Geef je beoordeling. Vijf sterren of toch maar drie, een 10 of een zesje, een onvoldoende of een uitstekend. wat meten we eigenlijk niet? Dat meetgedoe hangt me mijlenver de strot uit. We zijn met z’n allen he-le-maal doorgeslagen, als je het mij vraagt.
Roddel en achterklap. Lekker negatief, speculatief, suggestief ouwehoeren over een ander. Waarom toch?